ستاره دنباله دار

باز باران بي ترانه گريه هاي بي بهانه مي خورد بر سقف قلبم يادم آرد روي ماهت باورت شايد نباشد كه دلم تنگ است برايت ...

گفته بودي كه چرا محو تماشاي مني آنچنان مات كه حتي مژه بر هم نزني مژه بر هم نزنم تا كه ز دستم نرود ناز چشم تو به قدر مژه بر هم زدني   ...

آسمان ابريست باز باران باريد خيس شد خاطره ها مرحبا بردل ابري هوا هر كجا هستي باش آسمانت آبي و تمام دلت از غصه دنيا خالي ... تقديم به نيكادل زيبا   ...

در وصف مهربانيهايت درون فكر من هرگاه صداي ناز تو پيچيد نگاه نافذ عشقت درون قلب من رقصيد زتنهايي برونم كرد نگاه ارغوانيت ز حال زار من پرسي قسم بر مهربانيت درون قلب پر دردم تويي آرامش مطلق تو كردي مهرباني را به شعر كوتهم ملحق سزا اين بود كه تو باشي درون شعر من جاري درون قلب و احساسم ستايش كردمت ، آري... تقديم به دختر نازم " نيكادل "   سروده بابايي پائيز 1390     ...